27.9.07

tal vez, la ciudad casual


CIUDAD DE LOS DESAPARECIDOS




Muchas veces no he amado Lisboa,
no supe amarla al anochecer
de los días laborables, cuando estaba gastada,
detenida y sucia, y en los autobuses
casi vacíos viajaba con la luz encendida
la profunda tristeza del mundo
que fue mi primera y más
precoz intuición. Gran ciudad
de los desaparecidos, no tuve
tantas veces la salud para apreciar
tus pequeños jardines
abandonados. Cuando en los cafés
ya iban apagando las máquinas
y al otro lado de la línea nadie
volvía nunca a responder
como quería, ¿cuántas veces
no pude encontrar el lugar y el sosiego
para olvidar y dormir? Incluso así,
nunca te hice justicia, Lisboa, cuando
me he quejado de ti: yo no era quién,
siempre he extrañado un poco la cama
de la vida.


Rui Pires Cabral

............................

Imagem: Praça do Comerço...

21.9.07

o outono é um jogo à volta das palavras


Olhas-me com distância de cais insuperáveis,
sem censura, sem lástima,
com a mão direita no bolso
e os lábios apertados. Também tu és nostalgia,
espelho de cidades inventadas, de mãos descobertas.
E dizes-me aquilo que não cabe
nas conversações: a certeza do frio,
o frágil que nos volta ser passado,
constância do extravio.


A sexta feira

......................

Imagem: mais Lisboa, e ouço esta canção:


15.9.07

as praias sonhadas


O MAR, O MAR, OS SIGNOS ESTELARES, A DILATADA NOITE.
TEMPESTADE DE VERÁN/ E A GRAN LÚA DE AGOSTO. O MAR, ESA
VIAXE E A AREA QUE PISAMOS. O MAR,/ A CRISE, A CONTINUA
CADENCIA ONDE SE ESCOITA A VIDA./ O MAR, O MAR, NIN OUTRA
COUSA QUERO.

Ninguén esta perdida nesa hora
cando o vento sopra
e hai unha lúa vertical, noviña,
que envolve de misterio os perfís.

Memoria,
emisaria do mar,
que nos mantén un cheiro de recordo:
Algo de nós,
pureza de altos días
mentres camiño pola vasta area
e penso no amor
que sempre se comenza nunha praia.


Xohana Torres, Olas atlánticas


Imagen: rio Tejo, Lisboa

11.9.07

recordar lo raro


Acostumbro a recordar lo raro.
Por ejemplo, tus botas y tu cinturón de gran hebilla,
tu ironía y tu nariz.

En noviembre
el viento crudo nos reunirá
en la saludable copa de la oscuridad.
Pisaré los charcos de tu calle.
No me fumaré ni un canuto
pero te llenaré de vaho la cara al decirte “hola”
y luego me iré deprisa, huyendo de todo lo supuesto.
Llevaré falda corta y pendientes largos
en noviembre.

La cosa es que quiero oírte decir de nuevo,
en susurros, si es posible:
“Qué, Miren Agur”.
Y encontrar en ese escalofrío insulso
otra excusa para sentirme una joven mujer encantadora.


Miren Agur Meabe, “El código de la piel”


...................................

Imagen: Michael Gnade. "Mujer de espaldas"

5.9.07


TRAS UNA NOCHE DE ASOMBRO



Estaba en una orilla con un árbol en llamas en la mano
iluminando a una mujer que atravesaba el río
agarrada a la cola de un caballo...
Cuando ella se acercó, él no dijo:
“Vengo de un lugar donde arde todo el bosque”.
Y cuando él la abrazó, ella no dijo:
“Vengo de un lugar donde sigue sentada la mujer de Samaria a la orilla del pozo...”

Ambos callaron... Primero porque
los vivía lo inexpresable,
y después porque vivían la palabra sólo para la imagen...




Vladimir Holan

...............................

Imagen: Praga, agosto 2007