20.3.15

Τo ψωμὶ σώθηκε, τὰ βόλια σώθηκαν, 
γεμίζουν τώρα τὰ κανόνια τους μόνο μὲ τὴν καρδιά τους.
Τόσα χρόνια πολιορκημένοι ἀπὸ στεριὰ καὶ θάλασσα 
ὅλοι πεινᾶνε, ὅλοι σκοτώνονται καὶ κανένας δὲν πέθανε -
 
πάνου στὰ καραούλια λάμπουνε τὰ μάτια τους,
 
μία μεγάλη σημαία, μία μεγάλη φωτιὰ κατακόκκινη
 
καὶ κάθε αὐγὴ χιλιάδες περιστέρια φεύγουν ἀπ᾿ τὰ χέρια τους
 
γιὰ τὶς τέσσερις πόρτες τοῦ ὁρίζοντα.

El pan se ha acabado, las balas se han acabado,
ahora recargan sus cañones solamente con su corazón.

Tantos años sitiados por tierra y por mar,
todos tienen hambre, todos se mueren y nadie termina de morir-
arriba en las torretas resplandecen sus ojos,
una gran bandera, una gran hoguera escarlata
y cada amanecer miles de palomas escapan de sus manos
rumbo a las cuatro puertas del horizonte.


Yannis Ritsos, Romiosyne. Ed. Pre-textos, 2014. Trad. Juan José Tejero

Imagen: Tsarouchis, Retrato de una mujer

1.3.15

DOMINGO

No más que este pequeño esfuerzo por vivir,
por respirar igual como respiran
esas otras parejas más allá, dejadas
bajo los suaves pinos en pendiente,

y que parecen empañar el aire
tan quietas como el humo de la ciudad, al fondo,
entre tanto que pasan exhalándose
carretera hacia abajo los raudos autobuses.


Jaime Gil de Biedma

Imagen: David Hockney, The East Yorkshire Landscape