Cada vez más ausente,
como si un tren lejano
te arrastrara más lejos.
Como si un negro barco
negro.
Cada vez más presente,
como si un tren querido
recorriera mi pecho.
Como si un tierno barco
tierno.
Miguel Hernández
como si un tren lejano
te arrastrara más lejos.
Como si un negro barco
negro.
Cada vez más presente,
como si un tren querido
recorriera mi pecho.
Como si un tierno barco
tierno.
Miguel Hernández
Imagen: patio de la casa de Miguel Hernández, Orihuela, 31-10-2010
Música: Serrat, "Canción última",
http://www.youtube.com/watch?v=9Pm-cQ9xQnE
2 comentarios:
La elección del poema:PERFECTA.
Sana envidia me das......
Miguel Hernández escreve ao meu gosto...
Um beijo, amigo.
Publicar un comentario